Διεθνής διάκριση για το Μετσόβιο

Tης Μαρια Κατσουνακη

Το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο κατέκτησε τη 17η θέση ανάμεσα στα 100 καλύτερα ερευνητικά ιδρύματα στην Ευρώπη για το 2010 με βάση την έγκριτη ευρωπαϊκή κατάταξη έρευνας ER-Rank.

Η είδηση ενισχύεται και από το γεγονός ότι «έκανε άλμα 30 θέσεων σε σύγκριση με την προηγούμενη χρονιά». Ακόμα υψηλότερα (9ο) βρίσκεται το ΕΜΠ ως προς τη «φήμη» (Reputation), ισοβαθμώντας με το Wageningen University της Ολλανδίας, το οποίο κατέχει την 8η θέση.

Σε μια εποχή που οι συζητήσεις για την τριτοβάθμια εκπαίδευση (λόγω του νέου νομοσχεδίου) έχουν φέρει στην επιφάνεια πολλές αντίρροπες δυνάμεις και θλιβερές αντιδράσεις (όπως αυτή της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Αθηνών, στην οποία αναφερθήκαμε χθες), η διάκριση του ΕΜΠ έρχεται ως απάντηση και σε όσους αντιδρούν άκριτα στις αλλαγές, αλλά και σε όσους απαξιώνουν –εξίσου σαρωτικά– τα δημόσια πανεπιστήμια.

Τα κριτήρια με τα οποία αξιολογήθηκαν τα ερευνητικά ιδρύματα αφορούν τις επιδόσεις τους στα ευρωπαϊκά προγράμματα, τον αριθμό των προγραμμάτων στα οποία συμμετέχουν, τις συνεργασίες τους με άλλους εταίρους, την ευρύτητα του φάσματος των ερευνητικών τους πεδίων. Η σύγκλιση με τα δεδομένα της διεθνούς εκπαιδευτικής κοινότητα, δηλαδή, που προσπαθεί να στηρίξει το νέο σχέδιο νόμου, βρίσκει στο Πολυτεχνείο τον καλύτερο προπομπό. Αλλά και από την άλλη πλευρά, η διακριτή θέση στη λίστα προέκυψε μέσα σε μια Ελλάδα πολλαπλώς χρεοκοπημένη, στην οποία όμως δεν χρεοκόπησε ποτέ η σοβαρότητα, η εργατικότητα, η μεθοδικότητα, η καινοτομία και η έμπνευση. Ενα μέρος της διχασμένης και εμφυλιοπολεμικής αυτής κοινωνίας συνεχίζει να πορεύεται και να διαπρέπει. Το ΕΜΠ δεν είναι μια μικρή νησίδα. Είναι ένας ολόκληρος οργανισμός με ρίζες 174 χρόνων (από το 1837), με κοινότητα φοιτητών και διδασκόντων, που φροντίζουν να πράττουν το αυτονόητο για ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα: να εκμεταλλεύονται με τον καλύτερο τρόπο τις δυνάμεις και τις δυνατότητες του έμψυχου δυναμικού.

Η έρευνα που βρίσκει άμεσες εφαρμογές στη βιομηχανία ή στην ψηφιακή τεχνολογία (οι πολυτεχνικές σχολές της Κρήτης και της Πάτρας έχουν βραβευτεί σε διάφορα πεδία) αλλά και εκείνη που προάγει τη θεωρητική, επιστημονική, κατάρτιση και τη μεθοδολογία, έχει χρυσοφόρα κοιτάσματα στην Ελλάδα. Η ανάπτυξη, ειδικά στα χρόνια των επώδυνων αλλαγών, έχει ως βασικό καύσιμο τη γνώση. Γι’ αυτό η εκπαίδευση, σε όλες τις βαθμίδες, χρειάζεται ενίσχυση και προοπτική. Δεν βοηθάει ούτε να διεκτραγωδούμε την κάθε επιτυχημένη προσπάθεια (μιλώντας για θυσίες και αφοσίωση) ούτε να παρουσιάζουμε τη διάκριση ως μοναδική και κατ’ εξαίρεση.

Η ελληνική κοινωνία δεν είναι ούτε για πέταμα ούτε για αποθέωση. Αν αποκολληθεί από τα άκρα και συμφιλιωθεί με το μέγεθος που της αναλογεί στον χάρτη του κόσμου, μπορεί να επενδύσει στο καλύτερο. Οχι μόνο στην επιστήμη, στη βιομηχανία ή στο εμπόριο, αλλά και στην τόσο τραυματισμένη καθημερινότητα.