Του Αλ. Α. Ανδρικάκη ΠΗΓΗ:Εφημερίδα Πατρίς
Οι περίεργες κινήσεις για την «αυτονομία» και η σημαία της επικυριαρχίας του σουλτάνου
Η «Π» παρουσιάζει τα έγγραφα της ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα, το 1913, αποκαλύπτοντας τα ψεύδη περί «δημοψηφισμάτων», αλλά και τον πραγματικό συμβολισμό της σημαίας της Κρητικής Πολιτείας Οι περίεργες κινήσεις του τελευταίου με την εμφάνιση της σημαίας της Κρητικής Πολιτείας ως συμβόλου της «αυτονομίας», αλλά και η ανακίνηση του «παραμυθιού» περί «δημοψηφίσματος» στα 100 χρόνια από την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, ακόμη και από κεντρικά ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, προκαλούν έντονο προβληματισμό για τους στόχους εκείνων που βρίσκονται πίσω από τέτοιες πρωτοβουλίες.
Στη δεκαετία του 1970 είχε αποκαλυφθεί ότι ο εμπνευστής ανάλογων κινήσεων ήταν ο φοβερός και τρομερός υπουργός των Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρι Κίσσιγκερ, ο σφαγέας της Κύπρου, ο οποίος σε έκθεσή του έθετε θέμα «αυτονομίας», για ευνόητους λόγους: μια μόνη και αδύναμη Κρήτη, σ’ ένα στρατηγικό σημείο της Μεσογείου, θα ήταν εύκολη λεία για όσους ήθελαν να ελέγξουν την περιοχή… Λίγα χρόνια αργότερα πολιτικοεπιχειρηματικοί κύκλοι με αφετηρία τη Γερμανία, επανέφεραν το θέμα.
Πίσω τους είναι πολύ πιθανό να βρίσκονταν τα μεγάλα τουρκικά συμφέροντα που υπάρχουν στη χώρα της Κεντρικής Ευρώπης. Σήμερα είναι άραγε μόνο κάποιοι ανεύθυνοι ή γραφικοί που εμφανίζονται να διατυμπανίζουν την «αυτονομία» αγανακτισμένοι από τον παραγκωνισμό της Κρήτης;
Ή μήπως όλοι αυτοί χρησιμοποιούνται, άθελά τους, από εκείνα τα συμφέροντα που θα ήθελαν την Κρήτη υπό τον έλεγχό τους;
Για όλους μας καλό θα ήταν να πρόκειται μόνο για γραφικές πρωτοβουλίες, ανιστόρητων.
Γιατί αν γνώριζαν την πραγματική ιστορία, το συμβολισμό της σημαίας της Κρητικής Πολιτείας, αλλά και το τι ήταν πραγματικά η «αυτονομία» ως καθεστώς, πιθανότατα ποτέ δεν θα ανέφεραν το παραμικρό.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε κάνει λόγο για περίοδο ξενοκρατίας, ο Αντώνιος Μιχελιδάκης, πρωθυπουργός στα χρόνια της Κρητικής Πολιτείας, για αναγκαστικό αρραβώνα μέχρι την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Η «Π» στις 30 Νοεμβρίου 2007, στο πλαίσιο των ιστορικών ενθέτων της, είχε παρουσιάσει ένα αναλυτικό αφιέρωμα για την Κρητική Πολιτεία, φέρνοντας για πρώτη φορά στο φως όλα τα έγγραφα των διεθνών συμφωνιών για την ένωση.
Από αυτά προκύπτει ότι: -Σε κανένα σημείο δεν αναφέρεται ότι στα 100 χρόνια της ένωσης θα γίνει… δημοψήφισμα των Κρητικών για να αποφανθούν αν θα συνεχίσουν να είναι με την Ελλάδα ή θα είναι αυτόνομοι, όπως προβοκατόρικα και αντιστόρητα ισχυρίζονται ακόμη και μέσα ενημέρωσης. -Οι Κρήτες πρόγονοί μας δεν ήθελαν την αυτονομία, αλλά μόνο την ένωση.
Γι αυτό κι αντί για το σύνθημα της επανάστασης του 1821 «Ελευθερία ή Θάνατος», στο νησί υπήρχε ο στόχος «Ελευθερία ή Ένωσις», όπως ήταν το σύνθημα στις σημαίες των επαναστάσεων, από το 1866 μέχρι και το 1897. Γιατί για τους Κρήτες επαναστάτες η ελευθερία υπήρχε μόνο μέσα από την ένωση. Πράγματι, στο διάστημα των 15 χρόνων της Κρητικής Πολιτείας, από τις 9 Δεκεμβρίου 1898 μέχρι την 1η Δεκεμβρίου 1913, που έγινε η ένωση, στην Κρήτη δεν υπήρχε πραγματική ελευθερία.
Οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής Αγγλία, Γαλλία Ιταλία, Ρωσία είχαν την κηδεμονία (!) του νησιού, ενώ ο σουλτάνος της Τουρκίας διατήρησε την επικυριαρχία του, με απόφαση των ίδιων δυνάμεων! Οι Κρήτες δεν ήθελαν, ακριβώς γι αυτό το λόγο, την «αυτονομία». Αλλά την δέχτηκαν αναγκαστικά προκειμένου να εξασφαλίσουν τουλάχιστο την απομάκρυνση του τουρκικού στρατού και καθώς οι ΜΕΔ και η Τουρκία όχι μόνο δεν δέχονταν την ένωση, αλλά απειλούσαν με επέμβαση στην Ελλάδα αν η ελληνική κυβέρνηση δεχόταν την Κρήτη ως μέρος της ελληνικής επικράτειας…
Ήταν μια «αυτονομία» με κουμάντο στην Κρήτη των μεγάλων δυνάμεων και της τουρκικής κυβέρνησης, δηλαδή! Κι όλοι πίστευαν ότι θα διαρκούσε ελάχιστο χρόνο, για να ακολουθήσει η φυσική πορεία της ένωσης. -Η σημαία της Κρητικής Πολιτείας ακριβώς αυτό το καθεστώς εξέφραζε. Το αστέρι στο αριστερό πάνω τετράγωνο υποδήλωνε την επικυριαρχία της Τουρκίας.
Αυτή τη σημαία της «αυτονομίας» διαφημίζουν σήμερα μερικοί…
Οι συμφωνίες Στο σημείο αυτό παραθέτουμε τμήμα από κείμενο τους αφιερώματος της «Π» για την Κρητική Πολιτεία, προκειμένου να υπάρξει πλήρης ενημέρωση για τα όσα προέβλεπαν οι συμφωνίες σε σχέση με την ένωση. Και να αποδειχτεί ότι πουθενά δεν υπάρχει αναφορά περί «δημοψηφίσματος».
Γράφαμε, λοιπόν, στις 30 Νοεμβρίου 2007, με αφορμή τα 94 χρόνια από την ένωση: «Όταν την 1η Οκτωβρίου 1912 ο Κρητικός πρωθυπουργός της Ελλάδας Ελευθέριος Βενιζέλος, μετά από συγκρούσεις μηνών, καλωσόριζε τους συντοπίτες του βουλευτές στην έδρα του εθνικού κοινοβουλίου, στην Αθήνα, ουσιαστικά οι κρητικοί αγώνες αιώνων έπαιρναν τέλος. Η Ένωση είχε επέλθει και απέμενε πλέον μόνο το τυπικό μέρος για να επισφραγιστεί.
Αυτό το τυπικό μέρος της οριστικής αποκατάστασης του εθνικού θέματος για την Κρήτη ήλθε στα τέλη της άνοιξης του επόμενου χρόνου, με τη συμφωνία του Λονδίνου, την οποία επικύρωσαν τον ίδιο χρόνο οι συμφωνίες του Βουκουρεστίου, τον Αύγουστο, και της Αθήνας, το Νοέμβριο.
Με τον τρόπο αυτό δικαιωνόταν ο προαιώνιος, όπως αναφερόταν στα ψηφίσματα όλων των κρητικών συνελεύσεων της περιόδου της Κρητικής Πολιτείας, πόθος των Κρητών για την ένωση. Οι Κρήτες σε όλες τις επαναστάσεις και τους αγώνες τους, ιδιαίτερα στη διάρκεια του 19ου αιώνα, έθεταν το στόχο της ένωσης. Το σύνθημα των Ελλήνων επαναστατών «Ελευθερία ή Θάνατος» οι Κρήτες επαναστάτες το μετέτρεψαν σε πιο προωθημένο αίτημα: «Ένωσις ή Θάνατος». Και το αποτύπωσαν στα λάβαρα των αγώνων.
Με αυτό το σύνθημα ήθελαν να δείξουν ότι για τη σκλαβωμένη, εδώ και αιώνες, Κρήτη δεν αρκούσε να ελευθερωθεί, αλλά να ενωθεί με την Ελλάδα.
Η ιστορία των κρητικών αγώνων του 19ου αιώνα και οι πολιτικές – και όχι μόνο- προσπάθειες των Κρητικών στη διάρκεια της Κρητικής Πολιτείας για την ένωση, αποτελούν την καλύτερη απάντηση στις ελαφρές κουβέντες, που κατά καιρούς (και στη σημερινή συγκυρία) ακούγονται περί «αυτονομίας» ή «δημοψηφίσματος» με αφορμή τα 100 χρόνια από την Ένωση. Η ένωση της Κρήτης, αντιθέτως από όσα πολλοί πιστεύουν ή διασπείρουν σήμερα, δεν επήλθε με καμιά ιδιαίτερη συμφωνία που να προβλέπει όρους ή περιορισμένο χρόνο ένταξης στην ελληνική επικράτεια. Στο πλαίσιο της συμφωνίας του Λονδίνου, η οποία υπεγράφη στις 30 Μαΐου 1913 (17 Μαΐου με το παλιό ημερολόγιο) με το τέλος των βαλκανικών πολέμων, σε ένα και μόνο άρθρο αναφερόταν ότι ο σουλτάνος δήλωνε παραίτηση, υπέρ των συμμάχων βαλκανικών δυνάμεων, από κάθε δικαίωμα επί της Κρήτης. Και οι δυνάμεις φυσικά δεν αξίωναν κυριαρχία ή άλλη διεκδίκηση επί της Κρήτης, με φυσική εξέλιξη να γίνει αυτό που πάντα στόχευαν οι Κρήτες αλλά και οι Έλληνες.
Με νομικά μέσα η Κρήτη έγινε μέρος του ελληνικού κράτους, με αποφάσεις μόνο της ελληνικής πλευράς, για την προσαρμογή της νομοθεσίας που θα ίσχυε και στο νησί. Η αναφορά στο άρθρο 4 της συμφωνία του Λονδίνου ήταν απλή: «Ο Σουλτάνος παραιτείται πάντων ων εκέκτητο επί της νήσου Κρήτης και εκχωρεί στην εύνοιαν των συμμάχων ηγεμόνων όλα τα δικαιώματα της κυριαρχίας και όλα τα άλλα δικαιώματα που κατείχε σε εκείνο το νησί». Αυτή είναι η ιστορική συμφωνία που απελευθέρωνε οριστικά την Κρήτη από κάθε σχέση με την Τουρκία.
Η Συνθήκη του Λονδίνου επιβεβαιώθηκε στις 10 Αυγούστου του 1913 με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου καθώς με και την ιδιαίτερη συνθήκη Ελλάδας - Τουρκίας, στην οποία ο σουλτάνος δήλωνε και πάλι ότι παραιτείται από τα δικαιώματα που κατείχε στην Κρήτη, υπέρ της Ελλάδας.
Η πρακτική διαδικασία της ένωσης, στη συνέχεια, έγινε με πολύ απλό τρόπο: η ελληνική κυβέρνηση προχώρησε στη λήψη μέτρων αφομοίωσης των υπηρεσιών και του συστήματος διοίκησης του νησιού και το Νοέμβριο απηύθηνε διακοίνωση στις δυνάμεις με την οποία έκανε γνωστό ότι θεωρεί καταργηθέντα τα δικαιώματα τους επί της Κρήτης και άλλων περιοχών που επέστρεφαν στην Ελλάδα με τις διεθνείς συμβάσεις. Κι αυτό γιατί από τη συμφωνία του Λονδίνου ο σουλτάνος παραχωρούσε την Κρήτη στις δυνάμεις και όχι στην Ελλάδα.
Οι δυνάμεις συμφώνησαν στο νέο καθεστώς που είχε διαμορφωθεί ήδη, με την απάντηση ότι «έλαβον γνώσιν της ειρημένης διακοινώσεως της ελληνικής κυβερνήσεως». Και την Κυριακή 1η Δεκεμβρίου 1913 υψώθηκε στο φρούριο του Φιρκά η ελληνική Σημαία, παρουσία του βασιλιά της Ελλάδας Κωνσταντίνου, του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου και της πολιτικής ηγεσίας της Κρήτης. Και το τυπικό μέρος της ενωσιακής διαδικασίας είχε κλείσει».
Πηγές -Τα αρχεία των Υπουργείων Εξωτερικών Ελλάδας, Βουλγαρίας και Ρουμανίας.-Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος ΙΕ, Η Κρήτη
-Άντερσον, Frank Maloy και Amos Shartle Hershey, «Εγχειρίδιο για τη διπλωματική ιστορία της Ευρώπης, της Ασίας, και της Αφρικής 1870-1914»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου