Αφήστε τα ψέματα! Το Πρόβλημα της Ελληνικής Οικονομίας είναι πολιτικό κι όχι οικονομικό!

Γράφει ο Δευκαλίων

Πρώτη Απριλίου χθες. Μία θαυμάσια ημέρα ξημέρωσε. Φυσιολογικά θα ήταν άτοπο μία τέτοια ημέρα να ασχοληθούμε είτε με τα προβλήματα της Ελληνικής Οικονομίας, είτε με την άθλια παρέα των «κηπουρών» που μαζί με τον Γιώργο Παπανδρέου έμπλεξαν την χώρα σε μία τραγική περιπέτεια, είτε ακόμα χειρότερα με τις παραμέτρους της διεθνούς οικονομικής κρίσης.

Όμως «οι καιροί ου μενετοί», τα γεγονότα τρέχουν και εμείς πρέπει με συνέπεια να δώσουμε το παρόν. Η χώρα οδεύει προς Βουλευτικές Εκλογές. Ας δούμε λοιπόν επί τροχάδην που βρισκόμαστε:

· Τα spread των νέων μετά το PSI+ Ομολόγων ανεβαίνει. Άρα οι Χρηματαγορές δεν πιστεύουν ότι η Ελληνική Οικονομία σώθηκε.

· Οι καταθέσεις συνεχίζουν να αποχωρούν από το Ελληνικό Τραπεζικό Σύστημα προς άγνωστη κατεύθυνση. Άρα οι καταθέτες δεν πιστεύουν ότι το Ελληνικό Τραπεζικό Σύστημα.

· Η ανά-κεφαλαιοποίηση των τραπεζών μοιάζει σαν τον γόρδιο δεσμό που θα λυθεί όπως όλα δείχνουν με τρόπο βίαιο. Άρα οι τιμές δεικτών και μετοχών στο Χρηματιστήριο θα συνεχίσουν να μειώνονται.

· Η ύφεση, άμεσο αποτέλεσμα της περιοριστικής μνημονιακής πολιτικής, γιγαντώνεται οδηγώντας στην κατάρρευση τον εναπομείναντα παραγωγικό ιστό της Οικονομίας.

· Η ανεργία, άμεσο αποτέλεσμα της ύφεσης, θεριεύει με προφανές αποτέλεσμα τα ποσοστά φτώχειας, αστέγων, λιμοκτονούντων να τείνουν να ισοφαρίσουν τα αρνητικά ρεκόρ της μεταπολεμικής Ελλάδας.

· Σε λίγο καιρό (κάπου τον Ιούνιο) θα χρειαστούν καινούργια μέτρα ύψους κατ’ ελάχιστο 11 δις ευρώ. Άρα η ύφεση και κατά συνέπεια η ανεργία θα συνεχίσουν να αυξάνονται. Το «σπιράλ του θανάτου» μεγαλώνει.

Συμπέρασμα. Η Χώρα διαλύεται όχι από τις κοινωνικές και πολιτικές αντιδράσεις των αγανακτισμένων πολιτών και των αντιμνημονιακών κομμάτων, αλλά από τις...
ίδιες τις επιπτώσεις του μνημονίου.

Και όμως κάποιοι τύποι που σήμερα γιορτάζουν (πρωταπριλιά γαρ) και τυχαίνει να ζητάνε και την ψήφο μας, επιμένουν είτε με περίσσιο θράσος, είτε καλυμμένα και έμμεσα ότι το Μνημόνιο είναι απαραίτητο για να σωθεί η Ελλάδα.

Τώρα το πώς θα σωθεί η Χώρα με τα τόσα και καθημερινά επαυξανόμενα δεινά που έχει επισωρεύσει το Μνημόνιο, δεν μας το λέει κανένας από αυτούς τους τύπους. Απλά εκφράζουν την λύπη τους και αναμασάνε, ως καραμέλα, κάποια λόγια για ανάπτυξη.

Πρόσφατα στον Δευκαλίωνα της 28 Μαρτίου 2012 και στο άρθρο μας με τίτλο «Όποιος προτείνει πατριωτικές πολιτικές λύσεις θα μας βρει δίπλα του», πήραμε ξεκάθαρη θέση για τις εκλογές.

Σε πολύ απλά Ελληνικά και για όποιον δεν κατάλαβε. Είναι αναγκαίο αλλά δεν αρκεί για την στήλη να αρνείται κάποιος το Μνημόνιο και να ορθώνει απλά το ανάστημα του στους ιταμούς εκβιασμούς της Τρόικα.

Βρισκόμαστε μπροστά σε εκλογές και μετά την Κυριακή των εκλογών υπάρχει και η επόμενη ημέρα. Και την Δευτέρα η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί, άρα εκτός από τον πατριωτισμό που σίγουρα πρέπει να μεταφράζεται σε αντιμνημονιακή θέση, πρέπει να υπάρχει και αντίστοιχη αντιμνημονική πολιτική πράξη.

Και σε αυτό όμως το ερώτημα δώσαμε απάντηση. Στο επόμενο άρθρο μας, ακριβώς την επόμενη ημέρα 29 Μαρτίου, με τίτλο «Σε λίγο θα έχουν τράπεζες αλλά δεν θα έχουν καταθέσεις»μνημονεύσαμε ένα ιστορικό και απαράμιλλης διαύγειας και πνευματικής δύναμης απόσπασμα από τον λόγο που εκφώνησε ο Franklin Delano Roosevelt προς το Αμερικάνικο Έθνος όταν ορκίστηκε Πρόεδρος των ΗΠΑ.

Σκόπιμα δεν αναφέραμε τι έκανε ακριβώς μετά ο Πρόεδρος Roosevelt. Περιμέναμε να αφουγκραστούμε αντιδράσεις. Ο Πρόεδρος Roosevelt, όταν με αυτό το συγκεκριμένο απόσπασμα κατήγγειλε τους τραπεζίτες και τους χρηματιστές της Wall Street, σήκωνε το βάρος των 13.000.000 ανέργων, το κλείσιμο 4.000 τραπεζών και ένα κύμα πανικόβλητων καταθετών που απέσυραν μαζικά τις καταθέσεις τους από τις τράπεζες. Τραγική όντως κατάσταση.

Γνώριζε όμως τι έφταιγε και ήταν αποφασισμένος γι το τι έπρεπε να κάνει. Την επόμενη ημέρα, στις 4 Μαρτίου 1933, έκλεισε τις Τράπεζες και τις Χρηματιστηριακές εταιρείες καθιερώνοντας το αναγκαστικό μέτρο Bank Holiday. Το αναγκαστικό αυτό μέτρο θα ίσχυε για όσο χρονικό διάστημα έκρινε ο Πρόεδρος.

Ναι καλά διαβάσατε. Στην πρωτεύουσα του Καπιταλισμού στις ΗΠΑ και όχι στην Μπολσεβίκικη Ρωσία, με απόφαση του συνταγματικά εκλεγμένου Πρόεδρου Franklin Delano Roosevelt και όχι του Γενικού Γραμματέα του Κ.Κ.Σ.Ε Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν, έκλειναν οι Τράπεζες και οι Χρηματιστηριακές Εταιρείες για όσο χρονικό διάστημα θα έκρινε σκόπιμο ο Πρόεδρος των ΗΠΑ.

Όλοι καταλαβαίνουμε τι εκβιασμούς και απειλές αντιμετώπισε ο Πρόεδρος Roosevelt από τους τραπεζίτες και τους χρηματιστές της Wall Street. Όμως άντεξε. Κράτησε τις Τράπεζες και τις Χρηματιστηριακές εταιρείες κλειστές και ταυτόχρονα ψήφισε παρεμβατικούς νόμους για την οργάνωση των Τραπεζών που μέχρι τότε λειτουργούσαν χωρίς περιοριστικούς νόμους και μόνο με τις άγραφες θεωρητικές αρχές και δοξασίες της laissez faire (σε ελεύθερη μετάφραση: Ελεύθερης Οικονομίας).

Όταν οι τράπεζες ξανάνοιξαν, στις 13 Μαρτίου 1933, το κύμα πανικού των καταθετών που μεταφράζονταν σε μαζική απόσυρση των καταθέσεων σταμάτησε. Σε λίγες ημέρες το 50% των καταθέσεων επέστρεψε στα ταμεία των τραπεζών ενώ η Wall Street ανέκαμψε καταγράφοντας αλλεπάλληλα ρεκόρ ημερήσιας ανόδου. Οι βάσεις για το περιβόητο πρόγραμμα new deal είχαν μπει. Ο Πρόεδρος Roosevelt είχε βάλει πάτο στο βαρέλι του οικονομικού κραχ του 1929. Οι ΗΠΑ ξαναέμπαιναν στον δρόμο της ανάκαμψης.

Συμπέρασμα. Πατριωτικές Πολιτικές λύσεις υπάρχουν. Το ιστορικό παράδειγμα του Προέδρου Roosevelt, τηρουμένων των αναλογιών και των ιστορικών συνθηκών, διδάσκει και δίνει διεξόδους.

Αφήστε τα ψέματα! Το Πρόβλημα της Ελληνικής Οικονομίας είναι πολιτικό κι όχι οικονομικό!