Μπάρτσα του Πεπ ή Πεπ της Μπάρτσα;

  Ο Ball Boy Γιώργος Καραμάνος αναλύει τις καινοτομίες του ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΥ Γκουαρδιόλα στο... παιχνίδι και το γιατί δύσκολα θα τα πάει εξίσου καλά σε άλλη ομάδα.

Οι συζητήσεις στο γραφείο ατελείωτες. Διαφωνίες που έφταναν σε επίπεδο έντασης, περιέχοντας τη- συνήθως εις βάρος μου- στάνταρ προσβολή: «καλά δεν μιλάω με άμπαλους». Ανέκαθεν κάτι σαν το ατέρμονο ερώτημα: «Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα». Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίναγε η αντιπαράθεση. «Είναι καλός προπονητής ο Γκουαρδιόλα ή τον κάνουν να φαίνεται τέτοιος οι παίκτες του;», ήταν το αρχικό ζήτημα που ολοκληρωνόταν με το εάν θα είχε άραγε την ίδια επιτυχία σε κάποιον άλλο σύλλογο.

Πριν βγάλει ο καθένας το συμπέρασμα του, αξίζει να κάνουμε μία ανάλυση αναφορικά με το τι καινούργιο έχει φέρει ο Πεπ στη Μπάρτσα. Και δεν μιλάμε για την ανεπανάληπτη επιτυχία της κατάκτησης των 13ών τίτλων από τους 17 που διεκδίκησε συνολικά, αλλά για τις αγωνιστικές καινοτομίας, ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΚΑΝΟΝΕΣ που θα μείνουν παρακαταθήκη στο άθλημα και που αποτελούν το μεγάλο μυστικό της τετραετίας στην κορυφή. ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΟΤΙ ΑΠΑΝΤΕΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ, ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΗΝ... ΑΜΥΝΑ!

1. Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΩΝ

Πριν από τον τελικό της Ρώμης (2009), ο Αλεξ Φέργκιουσον είχε πει πως «ο τρόπος που πιέζει η Μπαρτσελόνα, ώστε να κλέψει ξανά τη μπάλα, κόβει την ανάσα!» Μετά τον τελικό δήλωσε πως «η Γιουνάιτεντ θα αντιγράψει την πίεση και θα είναι πιο έτοιμη την επόμενη φορά». Δύο χρόνια αργότερα στο «Γουέμπλεϊ», δεν ήταν! Η Μπάρτσα ξεκινάει την πίεση για την ανάκτηση της κατοχής, με το που χάνει τη μπάλα. Εδώ έρχεται λοιπόν ο πρώτος και ίσως βασικότερος κανόνας.

Αυτός βασίζεται στην εξής λογική: Ο αντίπαλος ποδοσφαιριστής που αμύνεται κοιτάζει την κίνηση της Μπάρτσα που έχει τη μπάλα, την οποία αναλώνεται στο να κυνηγάει. Οταν τελικά την παίρνει, χρειάζονται αυτά τα τρία δευτερόλεπτα, ώστε να αλλάξει το vision που έχει στο γήπεδο, να δει που είναι οι συμπαίκτες του και να σκεφτεί που να πασάρει ή τέλος πάντων τι θα κάνει με το τόπι. Τότε ο παίκτης της Μπάρτσα που χάνει τη μπάλα πέφτει πάνω του με δύναμη. Κοντά του είναι σίγουρο πως θα βρίσκονται συμπαίκτες του. Ο αντίπαλος δεν έχει προλάβει να σκεφτεί, αιφνιδιάζεται, βραχυκυκλώνει και οι Μπλαουγκράνα ανακτούν σε χρόνο DT τη μπάλα.

Βέβαια το πότε θα πέσει στον αντίπαλο του ένας παίκτης δεν γίνεται μόνο από ένστικτο. Υπάρχουν ορισμένες οδηγίες που υποδεικνύουν το πότε θα συμβεί αυτό. Για παράδειγμα όταν ο αντίπαλος δεν κάνει καλό κοντρόλ, ώστε να ελέγξει απόλυτα τη μπάλα ή όταν γυρίσει προς τη δική του εστία και χάσει δηλαδή την οπτική επαφή με το υπόλοιπο γήπεδο για να πασάρει. Τότε εφορμούν να τον... φάνε!

2. Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΩΝ 10 ΜΕΤΡΩΝ

Το παραπάνω συμβαίνει διότι κανείς παίκτης της Μπάρτσα δεν απέχει πάνω από 10 μέτρα από τον άλλον. Εδώ έρχεται η φιλοσοφία των κοντινών πασών που δεν ξεπερνούν συνήθως αυτή την απόσταση. Κοντινές εναλλαγές σε φάση που εκνευρίζουν ενίοτε ακόμα και τους ίδιους τους οπαδούς της. Αυτό συμβάλει εκτός από το προφανές (να μην χάνεται η μπάλα στον αέρα) στο να είναι συμπαγής η ομάδα και να μην απέχουν πολύ οι γραμμές. Κανείς δεν χρειάζεται να τρέξει μακριά για να προλάβει μία μπαλιά. Οπότε όταν χάνεται η μπάλα, κανείς δεν χρειάζεται να τρέξει περισσότερο για να βρεθεί και πάλι πίσω στην θέση του. Ετσι και πυκνότητα υπάρχει στην άμυνα και δεν αναλώνονται σε άσκοπα τρεξίματα.

3. Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΩΝ

Τα 10 μέτρα βοηθούν επίσης σε αυτό τον κανόνα. Εάν η Μπάρτσα δεν έχει πάρει πίσω τη μπάλα στα τρία δευτερόλεπτα, αλλάζει το πλάνο. Ο πιο προωθημένος παίκτης (ας πούμε ο Μέσι) και ο τελευταίος (ας πούμε ο Πουγιόλ) συμπυκνώνουν τις γραμμές και απέχουν 25-30 μέτρα μεταξύ τους. Αυτό δημιουργεί ένα τοίχος που δεν είναι καθόλου εύκολο να προσπεράσει κάποιος. Μόνο με μακρινή μπαλιά στην κόντρα, διώξιμο στα πλάγια της μεσαίας γραμμής και διαγώνια κάθετη σε κάποιον γρήγορο που έρχεται από πίσω. Το έκανε η Ρεάλ του Σάββατο (Οζίλ-Ρονάλντο) και η Τσέλσι την Τρίτη (Λάμπαρντ-Ραμίρες). Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο!

4. Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ 3+1

Αυτο το έμαθε στην τριετία 2001-'03 στην Ιταλία, όταν έπαιξε σε Ρόμα και Μπρέσια. Εάν ο αντίπαλος φτάσει κοντά στην περιοχή της Μπάρτσα. Ο κοντινός του παίκτης πέφτει για τάκλιν. Τότε οι άλλοι 2-3 που βρίσκονται τριγύρω σχηματίζουν έναν κλοιό στα τρία μέτρα, ώστε εάν περάσει το τάκλιν, να του πάρουν τη μπάλα. Πρόκειται για παμπάλαια ιταλική συνταγή που έχει τις ρίζες της στη δεκαετία του '30!

Το βάθος της «Μασία»

Δεν είναι μόνο αυτά τα στοιχεία που πρόσθεσε ο Γκουαρδιόλα σε μία παρέα που ήξερε από μονή της να παίζει καλά (θα μπορούσα να γράφω για μέρες και δεν θα το διάβαζε κανείς). Προφανώς και είχε ήδη στρωμένα κάποια πράγματα και πάνω σε μία καλοδουλεμένη βάση μπόρεσε να βάλει τη δική του πινελιά. Πριν λίγο καιρό ο Τζουάν Ολιβερ (εκ των διευθυντών της Μπάρτσα) επιχείρησε να εξηγήσει το γιατί τόσο μεγάλα αστέρια όπως ο Τιερί Ανρί, ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς και τώρα ο Νταβίδ Βίγια (έτρωγε πάγκο πριν σπάσει το πόδι του) δεν απέδωσαν στο «Καμπ Νόου» ανάλογα με την αξία τους. Τότε αναφέρθηκε στον κανόνα του ενός δευτερολέπτου.

Οι παίκτες της Μπαρτσελόνα είναι μεγαλωμένοι μαζί στις ακαδημίες. Εκεί παίζουν το ίδιο πράγμα από πιτσιρίκια. Οπότε ξέρουν τόσο καλά ο ένας το παιχνίδι του άλλου που χρειάζονται μόλις ένα δευτερόλεπτο για να αποφασίσουν τι θα κάνουν. Οι νεοφερμένοι παικταράδες όμως που δεν έχουν αφομοιώσει σ τέτοιο βαθμό το παιχνίδι της ομάδας και θέλουν ένα περισσότερο για να αποφασίσουν. Ετσι π.χ. εξηγείται το ότι ο Πέδρο και ο Μπουσκέτς που είναι καλοί παίκτες, φαίνονται πολύ καλύτεροι μέσα από το εν λόγω σύνολο.

Κατω αριστερα  ο Πεπ που σαν παιδί μάζευε τις μπάλες

Οπότε πως θα μπορούσε άραγε να δουλέψει ο Πεπ σε έναν άλλο σύλλογο; Με βάση τα παραπάνω, αλλά και το παιχνίδι που απολαύσαμε όλα αυτά τα χρόνια από τη δική του Μπάρτσα προσωπικά τον θεωρώ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ. Δεν ξέρω όμως εάν θα τα κατάφερνε για παράδειγμα στη Μίλαν ή την Τσέλσι. Εκεί υπάρχουν διαφορετικών ειδών παίκτες που δεν έχουν μεγαλώσει παίζοντας μαζί ένα σύστημα που έμαθε και εκείνος από τότε που σαν παιδί μάζευε τις μπάλες στους αγώνες της Μπάρτσα. Θα ήταν λοιπόν από δύσκολο έως ακατόρθωτο να πετύχει κάτι αντίστοιχο σε Ιταλία ή Αγγλία.

Στο επόμενο βήμα του θα πρέπει να βάλει μπόλικο νερό στο κρασί της προπονητικής φιλοσοφίας του. Να διατηρήσει τις δικές του ιδέες, αλλά να θυμάται πως παίζει μπάλα σε άλλο γήπεδο και θα πρέπει εν μέρει να γίνει εύκαμπτος.

ΜΕ ΒΑΣΗ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΩ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΑΥΓΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΤΑ: ΕΑΝ ΔΗΛΑΔΗ Ο ΠΕΠ ΕΦΤΙΑΞΕ ΤΟΥΤΗ ΤΗ ΜΠΑΡΤΣΑ Ή ΕΑΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΠΑΙΚΤΑΡΑΔΕΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΣΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΚΑΝΑΝ ΜΑΓΚΑ. ΤΟ ΜΟΝΟ ΣΙΓΟΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΠΛΕΥΡΕΣ ΧΑΝΟΥΝ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΧΩΡΙΣΜΟ!!!