Η ελληνική εξωτερική πολιτική μετά τη νίκη του Πούτιν

Όσο μεγάλες ή μη, όσο αυθόρμητες ή υποκινούμενες, οι αντιδράσεις για τον Βλαντιμίρ Πούτιν δεν στάθηκαν αρκετές για να χάσει τις...

προεδρικές εκλογές και να μειωθεί η δημοφιλία του. Το ότι ο Ρώσος ηγέτης κέρδισε από την πρώτη Κυριακή με ένα μεγάλο ποσοστό, δείχνει ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν επιστρέφει και εδραιώνεται στην ηγεσία της Ρωσίας για μια τρίτη θητεία, εξαετή αυτή τη φορά.

Ο Πούτιν φαίνεται να κερδίζει τις προεδρικές εκλογές από τον πρώτο γύρο με πάνω από 60%. Ακολουθεί ο ηγέτης των κομμουνιστών Γκενάντι Ζουγκάνοφ με 17,7 έως 18,2%, ο μεγαλοεπιχειρηματίας Μιχαήλ Πρόχοροφ, που συμμετείχε ως  ανεξάρτητος υποψήφιος κι έκανε την έκπληξη των εκλογών καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση με 9,2 έως 9,6%, ο υπερεθνικιστής ηγέτης Βλαντίμιρ Ζιρινόφσκι, πρόεδρος του Φιλελεύθερου – Δημοκρατικού Κόμματος με 7,4% και ο πρόεδρος της “κεντροαριστερής” “Δίκαιης Ρωσίας” Σεργκέι Μορόνοφ με 4,3%.

Σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία, η συμμετοχή των Ρώσων στις εκλογές ξεπέρασε το 56%. Με την ανακοίνωση των exit polls, οι οπαδοί του Πούτιν ξεχύθηκαν στους δρόμους της Μόσχας για να πανηγυρίσουν τη νίκη του. Περισσότεροι από 100.000 Μοσχοβίτες συγκεντρώθηκαν στο Κρεμλίνο επευφημώντας τον Πούτιν.

“Σας είχα υποσχεθεί ότι θα κερδίσουμε, και κερδίσαμε. Ζήτω η Ρωσία”, είπε ο Πούτιν με δάκρυα στα μάτια, σύμφωνα με τις εικόνες που μετέδωσε απευθείας η ρωσική τηλεόραση. “Κερδίσαμε σε μία δίκαιη και ανοιχτή μάχη”, πρόσθεσε. “Ευχαριστώ όλους όσοι είπαν ‘ναι’ στη μεγάλη Ρωσία”, συνέχισε ο Πούτιν, επαναλαμβάνοντας το σύνθημα της προεκλογικής του εκστρατείας, ενώ στο πλάι του βρισκόταν ο απερχόμενος πρόεδρος Ντμίτρι Μεντβέντεφ.

“Οι ψηφοφόροι μας μπορούν να καταλάβουν τη διαφορά μεταξύ της επιθυμίας για ανανέωση και των πολιτικών προκλήσεων, στόχος των οποίων είναι να καταστρέψουν το κράτος μας”, επεσήμανε αναφερόμενος στις διαδηλώσεις που πραγματοποιεί τους τελευταίους μήνες η αντιπολίτευση. “Δεν θα περάσουν!”, υπογράμμισε. Αυτές οι εκλογές ήταν “μία σημαντική δοκιμασία για εμάς, για όλο τον λαό, μία δοκιμασία για την πολιτική ωριμότητα και την διατήρηση της ανεξαρτησίας της πατρίδας”, σημείωσε ο Βλαντιμίρ Πούτιν.

Οι εκλογές, σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις, ήταν δίχως παρεκτροπές, ενώ από την άλλη, υποψήφιοι από  φιλοδυτικά κόμματα μίλησαν για “μετακινήσεις ψηφοφόρων από περιφέρεια σε περιφέρεια με σκοπό να διπλοψηφίσουν ή και να τριπλοψηφίσουν”, ενώ κάνουν λόγο και για εκφοβισμό ψηφοφόρων. Ακόμη και να ισχύουν αυτά, μιλούμε όμως για ένα εκλογικό σώμα που φτάνει τα 109 εκατ. ψηφοφόρους. Σε τέτοια μεγέθη, πόσο μπορούν να αλλοιώσουν τα αποτελέσματα αντιδημοκρατικές πρακτικές, αν δεχθούμε ότι μπορεί και να υπήρξαν;

Στην δίχως στρατηγική Αθήνα, μετά την νίκη Πούτιν, αβέβαιο παραμένει αν την εποχή των ”πάγων” με την Ρωσία, έργο εν πολλοίς Γιώργου Παπανδρέου, θα διαδεχθεί μια εποχή καλύτερων σχέσεων. Παρά την επίσκεψη Σαμαρά στη Μόσχα, όπου έγινε δεκτός σαν εν αναμονή πρωθυπουργός, η Μόσχα είναι έτοιμη να αντιδράσει, αν επαληθευτούν οι πληροφορίες για ενεργό ελληνική συμμετοχή στην αντιβαλλιστική ομπρέλα του ΝΑΤΟ.

Επ’ αυτού, πηγές από το ρωσικό υπουργείο εξωτερικών διαρρέουν ήδη ότι σε αυτή την περίπτωση, η Ρωσία θα αναγκαστεί να λάβει τα μέτρα της, όπως έχει κάνει και με άλλες χώρες που φιλοξενούν ραντάρ ή αντιβαλλιστικά συστήματα της ΝΑΤΟικής αντιπυραυλικής ασπίδας” (στοχοποίηση δηλαδή της Ελλάδος, όπως έχουν ήδη κάνει οι Ρώσοι με την Τουρκία).
Φημολογείται έντονα πως η Μόσχα θα συζητούσε να μην διατεθεί στην αντιπυραυλική άμυνα συστοιχία αμερικανικών Patriot PAC-3, αλλλά το τεχνικά ανώτερο σύστημα S-300 PMU-1, το οποίο παραμένει ανενεργό στην Κρήτη. Οι Ρώσοι θεωρούν πως το S-300 θα ήταν ιδανικό προς αντιμετώπιση των ιρανικών βλημάτων, και σύμφωνα με τη συλλογιστική τους, το ότι οι ΗΠΑ επιμένουν στην χρήση των εν Ελλάδι  Patriot PAC-3 σημαίνει πως το ΝΑΤΟ δεν θέλει την αντιπυραυλική ασπίδα για το Ιράν, αλλά για να πλήξει τη Ρωσία.

Το αναμφίβολο, μετά και τη νίκη Πούτιν, είναι πως η ελληνική εξωτερική πολιτική θα κληθεί να κινηθεί σε εξαιρετικά λεπτές ισσοροπίες, αν θελήσει να ασκήσει πολυεπίπεδη και πολυσχιδή πολιτική, εν μέσω ενός όλο και πιό ρευστού περιβάλλοντος ασφάλειας στην ανατολική Μεσόγειο.