Ποιος σκοτώνει τους ήρωες;

Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός

Γεμάτη χρυσές σελίδες με κατορθώματα ηρώων είναι η Ελληνική Ιστορία.

Ήρωες που έδωσαν την ζωής τους πολεμώντας για μεγάλα ιδανικά, για την ελευθερία, για την δημοκρατία, για την πατρίδα τους.

Ποιος όμως σκότωσε αυτούς τους μεγάλους ήρωες;

Μήπως οι φονικές σφαίρες του εχθρού;

Μήπως τα εκτελεστικά αποσπάσματα των κατακτητών;

Όχι! Τους Έλληνες ήρωες, αυτούς που θαύμασαν και θαυμάζουν όλοι οι ξένοι, τους Έλληνες ήρωες για τους οποίους ο Ουίστον Τσώρτσιλ είχε πει «από δω και πέρα δεν θα λέμε πως οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες» τους σκοτώσαμε εμείς, οι σύγχρονοι Έλληνες, οι απόγονοί τους.



ΑΛΛΑΞΑΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Με μεθοδευμένες ενέργειες, με εντολή ή ανοχή των πολιτικών μας, οι έννοιες, πατρίδα, έθνος, ελευθερία, ευτελίστηκαν ή εξωστρακίσθηκαν από τα σχολικά συγγράμματα. Ταυτόχρονα, μέσα από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ψευτοδιανοούμενοι, άτομα που διαφέρουν από εκείνους που έχουν αρετή κι ανδρεία γιατί αυτοί είναι θρασύδειλοι και ψυχικά αδύναμοι να θυσιαστούν για μεγάλα ιδανικά, προσπάθησαν και πέτυχαν, να περάσουν στους νέους αλλά και σε μεγαλύτερους που δεν είχαν μελετήσει την Ιστορία, τις δικές τους επικίνδυνες και διεστραμμένες απόψεις.

Με την δικαιολογία ότι θα έπρεπε μέσα από τα βιβλία της Ιστορίας να βγουν ιστορικά γεγονότα που «ενοχλούσανε» συμμάχους και γείτονες, το Υπουργείο Παιδείας ανέθεσε την συγγραφή νέων συγγραμμάτων σε άτομα που ελέγχονται όχι μόνο για την κριτική τους ικανότητα αλλά και για το αν και κατά πόσο μπορούν να αποδώσουν σωστά κι αντικειμενικά ένα Ιστορικό γεγονός.

Και βγάλανε μέσα από τα βιβλία της Ελληνικής Ιστορίας όχι μόνο την Ιστορική αλήθεια αλλά κι όλους εκείνους τους ήρωες και τις θυσίες τους, που δίδασκαν στους νέους με το παράδειγμά τους μεγάλα ιδανικά, που άνοιγαν στις ψυχές των μαθητών, τους μεγάλους δρόμους της Ειρήνης, της φιλοπατρίας, της ελευθερίας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το βιβλίο Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού, που προκάλεσε η κυκλοφορία του το 2006 μεγάλες αντιδράσεις.

Έτσι, με έκπληξη που έγινε οργή, οι Έλληνες είδαν να δίνονται στα Ελληνόπουλα βιβλία Ιστορίας που ανέφεραν ότι δεν υπήρξε σφαγή των Ελλήνων της Σμύρνης από τα στρατεύματα του Κεμάλ, αλλά πως «έγινε συνωστισμός στην παραλία της Σμύρνης που είχε σαν αποτέλεσμα να χαθούν πολλοί Έλληνες».

Ευτυχώς, μετά από αντιδράσεις, πανεπιστημιακών, εκπαιδευτικών και γονέων, το βιβλίο αποσύρθηκε.



Η ΣΗΜΑΙΑ

«Σε έχει αγκαλιάσει ποτέ η Ελληνική Σημαία;

Σε έχει βάλει ποτέ στην αγκαλιά της, έχεις νοιώσει την ζεστασιά της, το μεγαλείο της;

Αν όχι, τότε ποτέ δεν θα καταλάβεις τι είναι η Ελληνική σημαία».

Αυτό τονίζω πάντα σε όποιους ισχυρίζονται πως την Ελληνική σημαία, το εθνικό μας σύμβολο, μπορεί να το κρατάει στις μαθητικές παρελάσεις ο οποιοσδήποτε αλλοδαπός, όσο καλός μαθητής κι αν είναι.

Το εθνικό μας σύμβολο, η Ελληνική σημαία, παραδόθηκε από τον τότε υπουργό Παιδείας Πέτρο Ευθυμίου αλλά και από τους μετέπειτα υπουργούς, σε ξένα χέρια, σε μαθητές που δεν είχαν την Ελληνική υπηκοότητα.

Η δικαιολογία ότι οι ξένοι μαθητές που πρωτεύουν στα μαθήματα μπορούν να είναι σημαιοφόροι είναι γελοία αφού η σημαία ενός έθνους δεν δίνεται σαν βραβείο στον καλύτερο μαθητή, αλλά σε χέρια που είναι ικανά να την κρατήσουν, να την υπερασπιστούν και που τα προσόντα τους σαφώς αναφερόντουσαν σε Προεδρικό Διάταγμα.

Γιατί η σημαία, συμβολίζει όχι μόνο την Ιστορία ενός λαού αλλά κι όλα τα άλλα χαρακτηριστικά του, όπως γλώσσα, ήθη κι έθιμα. Κι ήρθε ένας υπουργός «προοδευτικός», να καταργήσει με μία εγκύκλιο, ένα Προεδρικό Διάταγμα. Ήρθε ένας υπουργός, για να μετατρέψει το εθνικό μας σύμβολο σε βραβείο που μπορεί να δίνεται στον οποιονδήποτε πρωτεύει σε ένα σχολείο χωρίς να εξετάζεται αν αυτός που κρατάει το σύμβολο μιας χώρας είναι έτοιμος και να το υπερασπιστεί. Ήρθε ένας υπουργός για να δώσει σε παρελάσεις που τιμούμε μεγάλες εθνικές επετείους, την Ελληνική σημαία σε μαθητές που δεν έχουν την Ελληνική υπηκοότητα, που δεν είναι κοινωνοί της Ιστορίας μας, των ηθών κι εθίμων μας, των ιδανικών μας.

Είχαμε προτείνει στο Υπουργείο Παιδείας όταν προέκυψε αυτό το θέμα, αν ήθελαν να είναι σημαιοφόροι οι μαθητές που πρωτεύουν στα μαθήματα, χωρίς να εξετάζεται η υπηκοότητά τους, τότε θα έπρεπε να υποχρεώσουν τα σχολεία, να φτιάξουν τα δικά τους λάβαρα, λάβαρα όμως που καμία απολύτως σχέση δεν θα είχανε με το εθνικό μας σύμβολο. Θα ήτανε δηλαδή, σαν τα λάβαρα των συλλόγων.

Γιατί δεν το κάνανε οι αρμόδιοι; Τι τους πείραζε αντί να κρατούν στις παρελάσεις ξένα χέρια την δοξασμένη Ελληνική σημαία, να κρατούσανε σχολικά λάβαρα;



ΑΣ ΑΝΑΛΟΓΙΣΤΟΥΜΕ…

Ποιος σκοτώνει τους ήρωες;

Μονάχα η λήθη, η αδιαφορία, η υποτίμηση των αγώνων τους, των θυσιών τους.

Ποιος σκοτώνει τους ήρωες;

Μα ποιοι άλλοι; Εμείς, οι απόγονοί τους, με τα λάθη που καθημερινά κάνουμε. Λάθη που είναι αντίθετα με τα ιδανικά, τα ιδεώδη, τα όνειρα που είχανε όλοι αυτοί που με την ανδρεία τους, με την θυσία τους, έγραψαν σελίδες δόξας, σελίδες που θα έπρεπε όλοι εμείς, να είχαμε μελετήσει προσεκτικά, να είχαμε γίνει συνεχιστές των αγώνων τους.

Κι εύλογα μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί σήμερα μήπως είναι υποκριτικό να εορτάζουμε τις εθνικές επετείους όταν αμφισβητούμε τους αγώνες τους, τις προθέσεις τους.

Εύλογα μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί γιατί τα παιδιά, οι μαθητές, δεν μπορούν να νοιώσουν την σπουδαιότητα της εθνικής επετείου, δεν μπορούν να κατανοήσουν πως κάθε τέτοια ημέρα τιμούμε εκείνους που έδωσαν την ζωή τους για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι.

Ας κάνουμε την αυτοκριτική μας, ας αναρωτηθούμε «γιατί γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου» κι αν βρούμε την απάντηση, ας την μεταδώσουμε στα παιδιά μας, στους γύρω μας.

Αν βρούμε την απάντηση, όποια κι αν είναι, ας μην την κρατήσουμε για τον εαυτό μας.