Ο θάνατος της επανάστασης

(Eπανάσταση για την επανάσταση)

Σήμερα στην Ελλάδα όλοι μιλάνε για την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος.Για την επανάσταση που έρχεται.Για τα νέα κόμματα που θα διαμορφωθούν από τη μνημονιακή ή αντιμνημονιακή στάση τους. Από αυτούς που υπηρετούν το σύστημα ή από τους επαναστάτες.

Και ρωτώ τα διλήμματα αυτά είναι υπαρκτά; Οι διαχωρισμοί είναι τόσο απλοί;

Η απάντηση είναι όχι.

Οι διαχωρισμοί βάσει του ΝΑΙ και του ΟΧΙ είναι το λιγότερο αστείοι.

Για παράδειγμα έχουμε το ΟΧΙ Καρατζαφέρη, ο οποίος στήριξε με όλες του τις δυνάμεις το 1ο μνημόνιο, αποτέλεσε το εξαπτέρυγο του ΠΑΣΟΚ και των σχεδίων του για δέσμευση της χώρας και δραματοποίησε (με τη θεατρική χροιά του όρου) την “ανάγκη” για τον Παπαδήμο! Αυτός λοιπόν και ενώ δυο μέρες πριν με επιστολή του ζητούσε την παράταση της κυβέρνησης Παπαδήμου, δήλωσε το ΟΧΙ και απλά αποχώρησε…ούτε καν ψήφισε.

Άλλο παράδειγμα το ΟΧΙ -μερικώς ή ολικώς- βουλευτών ή και υπουργών του ΠΑΣΟΚ, που ψήφιζαν αφού είχαν διαβάσει ή όχι το 1ο μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο και εν τω μεταξύ δεν έκαναν τίποτα. Των ίδιων ανθρώπων που δύο χρόνια πριν ήταν πεπεισμένοι ότι αν δεν περνούσε το 1ο μνημόνιο θα χρεοκοπούσαμε, ενώ τώρα (που όλοι έχουν προετοιμαστεί για κάτι τέτοιο), είναι σίγουροι ότι δεν υπάρχει θέμα χρεοκοπίας.

Τρίτο παράδειγμα το ΟΧΙ βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας, που βεβαίως δεν είχαν ψηφίσει ούτε το 1ο μνημόνιο.Από την άλλη όμως η πλειοψηφία εξ αυτών δεν βγήκε ποτέ δημοσίως ή στη βουλή να υποστηρίξει την επιλογή αυτή.Δεν τους είδα ποτέ να συμμετέχουν στη δημόσια συζήτηση που προέκυπτε από τις εναλλακτικές προτάσεις της Νέας Δημοκρατίας στο Ζάππειο 1 και 2.Και τώρα πάλι δεν τους είδα να παρουσιάζουν μια αντίστοιχη εναλλακτική πρόταση.

Τέταρτο παράδειγμα είναι το ΟΧΙ της Δημοκρατικής Αριστεράς του κ.Κουβέλη, που από τη μια πίεζε διαρκώς για μια Κυβέρνηση εθνικής ενότητας και από την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια. Που δήλωνε ότι θα ψήφιζε το μεσοπρόθεσμο, αλλά την έκανε και πάλι με ελαφρά πηδηματάκια. Που δεν ψήφισε και τώρα τη νέα δανειακή σύμβαση, αλλά τα μισά στελέχη της (όπως ο Ψαριανός) δηλώνουν ότι ο Παπαδήμος είναι ο μόνος σοβαρός και πρέπει να παραμείνει. Την ίδια στιγμή που παριστάνει την κολυμβήθρα του Σιλωάμ για το ΠΑΣΟΚ.

Πέμπτο το ΟΧΙ των αριστερών, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, που δεν θέλουν την έξοδο από το ευρώ αλλά θέλουν την έξοδο από την Ευρώπη ταυτόχρονα, που δεν πιστεύουν στο Σύνταγμα αλλά είναι οι μόνοι – κατά τη γνώμη τους – που το υπερασπίζονται. Και να μην ξεχάσω είναι και κατά της πλουτοκρατίας.

Το κοινό όλων των ΟΧΙ είναι ότι δεν έχουν εναλλακτική πρόταση, παρά μόνο κορώνες περί “προδοσίας” και ρητορική ότι η χρεοκοπία αφορά μόνο τις τράπεζες και όχι τους πολίτες (προφανώς της οικονομικής σχολής της πλάκας και για να τα λέμε μεταξύ μας και στους ψηφοφόρους μας, άλλωστε…άλλοι ψηφίσαν και δεν κινδυνεύουμε)

Πάμε τώρα στα ΝΑΙ.

Πρώτο ΝΑΙ του ΠΑΣΟΚ, που μας έφερε σε αυτή την κατάσταση διαβάζοντας ή όχι το 1ο μνημόνιο και ψηφίζοντας μεσοπρόθεσμα, μην εφαρμόζοντας ούτε καν μέτρα στα οποία όλοι σχεδόν συμφωνούμε και απλά εφαρμόζοντας τη λογική των οριζόντιων περικοπών.

Δεύτερο ΝΑΙ της Νέας Δημοκρατίας, που δεν συμφώνησε, δεν ψήφισε το 1ο μνημόνιο, αλλά αντιστάθηκε, προειδοποίησε, πρότεινε εναλλακτικές. Και για την άποψη αυτή λοιδωρήθηκε όσο κανείς, κατατάχθηκε στους λαϊκιστές και πολεμήθηκε σκληρά. Ψήφισε ΝΑΙ δηλώνοντας ότι εδώ που φτάσαμε, γιατί κανένας δεν την άκουγε τόσο καιρό, δεν υπάρχει πια άλλη εναλλακτική. Έβαλε βέβαια όρια και διαπραγματεύθηκε όσο μπορούσε.

Τρίτο ΝΑΙ δυο βουλευτών του ΛΑΟΣ που υπουργοποιήθηκαν στην κυβέρνηση Παπαδήμου και έμειναν πιστοί στην αρχική και επί δυο χρόνια στρατηγική του κόμματος τους, που τόσο απροκάλυπτα απέταξε ο αρχηγός τους.

Τέταρτο ΝΑΙ η Ντόρα και η ΔΗΣΥ, συνεχίζοντας στο δρόμο του ΝΑΙ από το 1ο μνημόνιο και τη νεοφιλελεύθερη συνταγή της, χωρίς προτάσεις παρά μόνο με ρητορική μονίμως υπέρ των συνταγών που μας έρχονται από έξω.

Ανάμεσα στα ΝΑΙ και τα ΟΧΙ υπήρχαν βεβαίως και οι απουσίες, οι παραιτήσεις ή ό,τι άλλο, φαιδρό κατά τη γνώμη μου, που δεν δικαιολογείται σε καμιά περίπτωση. Σε κρίσιμες ώρες παίρνεις θέση. Οτιδήποτε άλλο είναι αστείο!

Στα ΝΑΙ λοιπόν υπάρχει τεράστια διαφορά. Υπάρχουν τα ΝΑΙ όσων σχεδίασαν και στήριξαν τη δέσμευση της χώρας και τα ΝΑΙ εξ ανάγκης και ρεαλισμού, τα ΝΑΙ της ευθύνης με βαρύ κόστος.

Μπορούν λοιπόν να γίνουν διαχωρισμοί σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς; Όχι βέβαια.

Μπορούν τα ΝΑΙ και τα ΟΧΙ να διαμορφώσουν μελλοντικά κομματικά σχήματα; Μόνο αν ζούμε στη χώρα των λωτοφάγων.

Και εδώ πρέπει να μιλήσουμε επιτέλους για τα δύσκολα ΟΧΙ και τα δύσκολα ΝΑΙ.

Το ΟΧΙ της Νέας Δημοκρατίας στο 1ο μνημόνιο ήταν και δύσκολο και τπλμηρό γιατί τότε η κοινωνία, το σύστημα, τα μέσα, οι εταίροι, όλοι ήταν υπέρ του ΝΑΙ!Και μην μου πείτε ότι η κοινωνία πριν δυο χρόνια ήταν κατά του μνημονίου, γιατί αν ήταν θα είχε βγει στους δρόμους, θα έστελνε το μήνυμα στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, δεν θα υπέμενε τόσα…Με υπομονή και επιμονή έπεισε η Νέα Δημοκρατία για τη στάση της. Που αποτέλεσε την βάση για την ανάπτυξη του αντιμνημονιακού κινήματος. Μην ξεχνάτε ποτέ τον αγώνα που έδωσε το Antinews και πόσο λοιδωρήθηκε τότε γι αυτό.

Το ΝΑΙ της Νέας Δημοκρατίας στη νέα δανειακή σύμβαση είναι και πάλι πολύ δύσκολο και ρηξικέλευθο, γιατί τώρα είναι όλοι απέναντι, χωρίς επιχειρήματα, χωρίς λογική, χωρίς σχέδιο.

Επαναστάτης λοιπόν, δεν είναι αυτός που θα τον παρασύρει το.ρεύμα, δεν είναι αυτός που ακολουθεί το σύνολο. Είναι αυτός που βγαίνει από την επικρατούσα τάση, παρατηρεί τα πράγματα αντικειμενικά, βλέπει το αύριο, αντιστέκεται και προτάσσει.

Ηγέτης δεν είναι αυτός που χαϊδεύει τα αυτιά,ακολουθεί τις επιταγές των ψηφοφόρων και προσπαθεί να χειραγωγήσει την κοινή γνώμη,αλλά αυτός που βλέπει ξεκάθαρα, δεν υποτάσσεται σε εκλογικά παιχνίδια, παίρνει την ευθύνη, προτείνει εναλλακτικές και βγαίνει να πείσει για τις προτάσεις του.

Ας είμαστε ρεαλιστές και ας μαθαίνουμε από την ίδια την ιστορία.Τα πράγματα δεν είναι απλά!Τα ΝΑΙ και τα ΟΧΙ δεν είναι ίδια ούτε σε προθέσεις ούτε σε χρόνο!Ας μην ακολουθούμε το ρεύμα και ας προτάσσουμε το εθνικό μας συμφέρον κάθε φορά!

Και θα καταλήξω με την εισαγωγή του Ντίκενς στην “Ιστορία Δυο Πόλεων”, που αναφέρεται στην εποχή της γαλλικής επανάστασης και νομίζω μας ταιριάζει σήμερα γάντι:

“It was the best of times, it was the worst of times, it was the age of wisdom, it was the age of foolishness, it was the epoch of belief, it was the epoch of incredulity, it was the season of Light, it was the season of Darkness, it was the spring of hope, it was the winter of despair, we had everything before us, we had nothing before us, we were all going direct to heaven, we were all going direct the other way – in short, the period was so far like the present period, that some of its noisiest authorities insisted on its being received, for good or for evil, in the superlative degree of comparison only.”