Η συγκλονιστική εξομολόγηση ενός νεοαστέγου.
Τον συνάντησα έξω από τον Κοινωνικό Ξενώνα Αστέγων, του Ερυθρού Σταυρού, στην οδό Επικούρου, πίσω από την πλατεία Κουμουνδούρου. Είχε μόλις βραδιάσει, με τους ναρκομανείς να βγαίνουν από τα εγκαταλελειμμένα κτίρια της περιοχής, υποβασταζόμενοι ο ένας από τον άλλον, να ξεκινούν μιια νέα περιπετειώδη – αλλά συνηθισμένη πια – αναζήτηση της επόμενης δόσης.
Εμφανισιακά, δεν θύμιζε άστεγο. Καθαρός, ευπρόσδεκτος, ευγενικός, λιγομίλητος. Όσο περισσότερο τον παρατηρούσες όμως, τόσο διέκρινες στα μάτια του, στις κινήσεις του, στον τόνο της φωνής του, πως έχει χάσει πολλά περισσότερα από το σπίτι του…«Με λένε Παναγιώτη», μου λέει, «και το μόνο που δεν θέλω, είναι να μιλήσω για την οικογένειά μου, ρώτα με ό,τι άλλο θες» προκαλώντας αμέσως την περιέργειά μου για να μάθω αν γνωρίζει η γυναίκα του ή και τα παιδιά του, πως σήμερα θεωρείται ένας από τους χιλιάδες νεοαστέγους που πλημμυρίζουν την Αθήνα. Ωστόσο δεν υπέκυψα στον πειρασμό, και τον άφησα να μου πει την δική του ιστορία, όπως εκείνος ήθελε.
«Μπορείς να καταλάβεις, τί σημαίνει να βρεθεί άνθρωπος στο δρόμο; Και δεν μ’ ενδιαφέρει η ηλικία, δεν μιλάω για την τρίτη ηλικία στην οποία ανήκω εγώ, ακόμα και ο 20χρονος και ο 40χρονος.. Ξέρεις τί είναι να κοιμάσαι κυριολεκτικά με τα μάτια ανοικτά… Αν μπορέσεις να κοιμηθείς.. Να προσπαθείς με χίλιους δυό τρόπους, να μηχανορραφείς κυριολεκτικά, να βρεις ένα κομμάτι ψωμί να φας. Αν είναι καλοκαίρι με την έλλειψη νερού, μπορείς να φανταστείς τί περνάει ο άνθρωπος – αν είναι χειμώνας, με το φοβερό κρύο, με την υγρασία, με τους κινδύνους που εμπεριέχει η νύχτα.. κυριολεκτικά κάθε νύχτα, πεθαίνεις.. δεν αντέχεται..»
Η συνέχεια στο Goodstory.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου