Συνδικά...ληστες

Ο κ. Νίκος Φωτόπουλος εμφανίστηκε χθες με το ίδιο οργισμένο στυλ που υιοθετεί τον τελευταίο χρόνο. Δεν απορώ πώς καταφέρνει και είναι διαρκώς οργισμένος με την κυβέρνηση, την οποία στηρίζει το κόμμα που επί δεκαετίες υπηρετεί. Ούτε απορώ γιατί είναι πάντοτε σε...


αγωνιστική ετοιμότητα, αφού κατάφερε να του μειώσουν τις αποδοχές μόλις 15% την ώρα που στην ελεύθερη αγορά σφάζονται εργαζόμενοι και συλλογικές συμβάσεις. Ο Νίκος Φωτόπουλος είναι το πρόσωπο που συμβολίζει το «πράσινο» κομματικό κράτος, τον επαγγελματία συνδικαλιστή, τον παράγοντα που διαμορφώνει το συσχετισμό της εξουσίας. Θυμηθείτε πως τα έδωσε όλα στη διαδοχή του ΠΑΣΟΚ υπέρ του Γιώργου Παπανδρέου. Τώρα ζητά το μερίδιο που του αναλογεί από εκείνο το κράτος, εκείνη την εξουσία που στήριξε…

Ο κ. Θύμιος Λυμπερόπουλος είναι, επίσης, σταθερά οργισμένος τους τελευταίους μήνες, γιατί επιτρέπουν στον καθένα να αποκτήσει ταξί. Δεν απορώ γιατί υιοθετεί αυτή την ακραία φρασεολογία, ούτε γιατί θέλει τον «πολιτικό θάνατο» του Ραγκούση. Ο πρόεδρος του ΣΑΤΑ είναι τόσα χρόνια το αγαπημένο παιδί του «γαλάζιου» κομματικού κράτους. Οι ηγεσίες τον θωπεύουν, ο Αντώνης Σαμαράς τον αποκαλεί δημόσια φίλο και τον συναντά στο γραφείο του, τα στελέχη τον φοβούνται και ουδείς τολμά να τον ρωτήσει για τις «μαύρες» συναλλαγές στην αγοραπωλησία των αδειών, τις αυθαιρεσίες ορισμένων ταξιτζήδων και το χάλι στην παροχή υπηρεσιών από τον κλάδο του.

Ο κ. Λυμπερόπουλος είναι ο αρχισυνδικαλιστής μιας επαγγελματικής ομάδας που διαμορφώνει συνειδήσεις και ως εκ τούτου είναι πολύ χρήσιμος στην εκάστοτε ηγεσία της ΝΔ -και στην τωρινή. Τώρα απλώς διεκδικεί το μερίδιο στην εξουσία που στηρίζει… Ο Νίκος Φωτόπουλος και ο Θύμιος Λυμπερόπουλος είναι το πιο εντυπωσιακό συνδικαλιστικό δίδυμο του καιρού της κρίσης. Ανυποχώρητοι, με στενές διασυνδέσεις στην κορυφή του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, μπορούν ευθέως να απειλούν πρώτα τα κόμματα από τα οποία προέρχονται και να βασανίζουν χωρίς ενδοιασμό την κοινωνία που αναστενάζει. Ο κ. Φωτόπουλος κατεβάζει το διακόπτη, στο όνομα του λαού καταλαμβάνει το μηχανογραφικό κέντρο της ΔΕΗ.

Ο κ. Λυμπερόπουλος κλείνει το Σύνταγμα, παρεμποδίζει την κυκλοφορία και πλήττει τον τουρισμό χωρίς εννοείται να δίνει λογαριασμό σε κανένα… Αυτό το συνδικαλιστικό δίδυμο αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του συστήματος εξουσίας που οδήγησε τη χώρα σ’ αυτή την κατάντια. Είτε οι ηγεσίες των κομμάτων εξουσίας τους κρατάνε από το χέρι είτε οι συνδικαλιστές τους τραβάνε από το μανίκι, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: Βαθιές εξαρτήσεις που διαιωνίζουν την παθογένεια ενός συστήματος που αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους ανάλογα με το χρώμα του κλάδου και την επιρροή του συνδικαλιστή του.

Ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς έχουν την ευκαιρία να τους αποκηρύξουν, αλλά μέχρι τώρα δεν το κάνουν. Ίσως γιατί δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι πολίτες, που δεν καταλαμβάνουν δρόμους και κτίρια, ένα ωραίο Κυριακάτικο πρωινό θα τους απορρίψουν μαζί με τους συνδικάλες των οποίων τα προνόμια επιμένουν να προασπίζονται. Τόσο απλά και θα πάμε γι’ άλλα…
aixmi.gr