Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
«Το Επαναστατικό Συμβούλιο της προσωρινής κυβέρνησης
της Βεγγάζης" αποτελείται από 31 άτομα, τα οποία όμως δεν έχουν
συνεδριάσει ποτέ όλα μαζί για τον απλούστατο λόγο προφανώς, γιατί δεν
εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον. Γνωστά είναι μόνο τα ονόματα
δεκατεσσάρων. Που βρίσκεται ο πρόεδρος Mustafa Abdul Dschalil και οι
περισσότεροι από το Επαναστατικό Συμβούλιο, σύμφωνα με τον δημοσιογράφο
του Spiegel Jonathan Stock, δεν ξέρει κανείς. Πιθανόν να βρίσκονται
κάπου στα βουνά ανατολικά της Βεγγάζης. Μάταια προσπαθεί ο γερμανός
δημοσιογράφος να...
πάρει κάποιες πληροφορίες από τον γενικό Γραμματέα του Συμβουλίου Abdul Karim Basamα. Όταν τον ρωτά για μια αιματηρή σύγκρουση μεταξύ φατριών των αντικαθεστωτικών στο ξενοδοχείο Al-Noran-Hotel, όπου ήταν ο ίδιος μάρτυρας του επεισοδίου, ο Basamα ισχυρίζεται ότι ήταν πυροβολισμοί χαράς. Όταν πάλι τον ρωτά τι σκέφτονται να κάνουν με τη λίστα των ονομάτων των 7200 οπαδών του Καντάφι στη Βεγγάζη και αν μπορεί να επισκεφτεί μια από τις φυλακές που κρατούνται, ο γενικός Γραμματέας του λέει πως θα λείψει για δέκα λεπτά και δεν εμφανίζεται καθόλου. Η περιγραφή του δημοσιογράφου του Spiegel για την εικόνα της οργάνωσης της προσωρινής επαναστατικής κυβέρνησης είναι απογοητευτική.
Οι άνθρωποι που διεκδικούν την εξουσία στη Λιβύη, είναι ένα συνονθύλευμα ανθρώπων από διάφορες φυλές και ομάδες με διαφορετικά συμφέροντα που δεν εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον.
Η Κατάσταση των συμμαχικών δυνάμεων που θέλουν να επιβάλουν τη δημοκρατία και την ανθρωπιά στη Λιβύη, δεν είναι καλύτερη. Δεν υπάρχει ένα κοινό στρατηγείο, ούτε ένα μίνιμουμ συντονισμού. Οι στρατιωτικοί κάθε χώρας που συμμετέχει δρουν κατά βούληση, όπως ένα ασκέρι ατάκτων. Λες και παίζουν ανταρτοπόλεμο. Δείχνουν να είναι λίγο πιο οργανωμένοι από τους αντικαθεστωτικούς. Δρουν χωριστά και μεμονωμένα αλλά τσακώνονται όλοι μαζί. Μέχρι στιγμής, οι δυο πολιτικοί ηγέτες της Συμμαχίας που αναδεικνύονται σε ηγετικές φιγούρες, είναι οι Σαρκοζί και Μπερλουσκόνι, πρώην φίλοι του Καντάφι και το ίδιο γελοίοι όπως κι εκείνος. Αυτό που φαίνεται προς τα έξω, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, είναι ένας πόλεμος κλόουν, που κανείς δεν ξέρει τι ζητά και τι θέλει. Αν καταφέρουν και διώξουν τελικώς τον Καντάφι, το μόνο σίγουρο είναι πως θα έχουμε ανεξέλεγκτες καταστάσεις όπως στη Σομαλία και εκατοντάδες χιλιάδες Λίβυους και Αφρικανούς «τουρίστες» στη νότια Ευρώπη. Όπως όλα δείχνουν, οι μόνοι που το έχουν αντιληφθεί είναι οι αμερικανοί, γι αυτό και είναι ασυνήθιστα επιφυλακτικοί. Κάτι θα πρέπει να έμαθαν από παρόμοιες γκάφες του παρελθόντος. Για τους Σαρκοζί και Μπερλουσκόνι, ο πόλεμος αυτός είναι η καλύτερη αφορμή τακτικής αντιπερισπασμού από εσωτερικά, οικογενειακά και γιατί όχι και σεξουαλικά προβλήματα.
 |
| Αντικαθεστωτικοί της Βεγγάζης στο μέτωπο |
πάρει κάποιες πληροφορίες από τον γενικό Γραμματέα του Συμβουλίου Abdul Karim Basamα. Όταν τον ρωτά για μια αιματηρή σύγκρουση μεταξύ φατριών των αντικαθεστωτικών στο ξενοδοχείο Al-Noran-Hotel, όπου ήταν ο ίδιος μάρτυρας του επεισοδίου, ο Basamα ισχυρίζεται ότι ήταν πυροβολισμοί χαράς. Όταν πάλι τον ρωτά τι σκέφτονται να κάνουν με τη λίστα των ονομάτων των 7200 οπαδών του Καντάφι στη Βεγγάζη και αν μπορεί να επισκεφτεί μια από τις φυλακές που κρατούνται, ο γενικός Γραμματέας του λέει πως θα λείψει για δέκα λεπτά και δεν εμφανίζεται καθόλου. Η περιγραφή του δημοσιογράφου του Spiegel για την εικόνα της οργάνωσης της προσωρινής επαναστατικής κυβέρνησης είναι απογοητευτική.
Οι άνθρωποι που διεκδικούν την εξουσία στη Λιβύη, είναι ένα συνονθύλευμα ανθρώπων από διάφορες φυλές και ομάδες με διαφορετικά συμφέροντα που δεν εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον.
Η Κατάσταση των συμμαχικών δυνάμεων που θέλουν να επιβάλουν τη δημοκρατία και την ανθρωπιά στη Λιβύη, δεν είναι καλύτερη. Δεν υπάρχει ένα κοινό στρατηγείο, ούτε ένα μίνιμουμ συντονισμού. Οι στρατιωτικοί κάθε χώρας που συμμετέχει δρουν κατά βούληση, όπως ένα ασκέρι ατάκτων. Λες και παίζουν ανταρτοπόλεμο. Δείχνουν να είναι λίγο πιο οργανωμένοι από τους αντικαθεστωτικούς. Δρουν χωριστά και μεμονωμένα αλλά τσακώνονται όλοι μαζί. Μέχρι στιγμής, οι δυο πολιτικοί ηγέτες της Συμμαχίας που αναδεικνύονται σε ηγετικές φιγούρες, είναι οι Σαρκοζί και Μπερλουσκόνι, πρώην φίλοι του Καντάφι και το ίδιο γελοίοι όπως κι εκείνος. Αυτό που φαίνεται προς τα έξω, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, είναι ένας πόλεμος κλόουν, που κανείς δεν ξέρει τι ζητά και τι θέλει. Αν καταφέρουν και διώξουν τελικώς τον Καντάφι, το μόνο σίγουρο είναι πως θα έχουμε ανεξέλεγκτες καταστάσεις όπως στη Σομαλία και εκατοντάδες χιλιάδες Λίβυους και Αφρικανούς «τουρίστες» στη νότια Ευρώπη. Όπως όλα δείχνουν, οι μόνοι που το έχουν αντιληφθεί είναι οι αμερικανοί, γι αυτό και είναι ασυνήθιστα επιφυλακτικοί. Κάτι θα πρέπει να έμαθαν από παρόμοιες γκάφες του παρελθόντος. Για τους Σαρκοζί και Μπερλουσκόνι, ο πόλεμος αυτός είναι η καλύτερη αφορμή τακτικής αντιπερισπασμού από εσωτερικά, οικογενειακά και γιατί όχι και σεξουαλικά προβλήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου