Στην πλειονότητά τους, μάλιστα, οι προσλήψεις που έγιναν την περίοδο εκείνη δεν πέρασαν από τις αντικειμενικές διαδικασίες του ΑΣΕΠ. Ενδεικτικό είναι πως έξι στις δέκα προσλήψεις ήταν για υπαλλήλους με σύμβαση έργου ή ορισμένου χρόνου, οι διαδικασίες για τις οποίες δεν υπάγονταν τότε στον έλεγχο της ανεξάρτητης Αρχής. Αποτέλεσμα ήταν - όπως είχε καταγγελθεί - στις προκηρύξεις να περιλαμβάνονται φωτογραφικά κριτήρια που οδηγούσαν στην επιλογή ημετέρων. Αντιθέτως, μόνο δύο στις δέκα προσλήψεις αφορούσαν μόνιμο προσωπικό, για το οποίο οι φορείς ήταν υποχρεωμένοι να τηρούν διαφανείς διαδικασίες. Ωστόσο, και σε αυτή την περίπτωση καθιερώθηκε η προφορική συνέντευξη. Η απουσία συγκεκριμένου αντικειμενικού πλαισίου για τη διενέργειά της είχε ως κατάληξη να λειτουργήσει απλώς ως μέσο πριμοδότησης των «γαλάζιων παιδιών».
Παράλληλα, με το Προεδρικό Διάταγμα Παυλόπουλου κατέστη δυνατή η μονιμοποίηση 35.240 συμβασιούχων που απασχολούνταν στο Δημόσιο. Ωστόσο, αυτό δεν εμπόδιζε τους τότε κυβερνώντες να δημιουργήσουν νέες γενιές συμβασιούχων.
Είναι χαρακτηριστικό πως την πενταετία Καραμανλή προσλαμβάνονταν κατά μέσο όρο ετησίως περίπου 98.400 συμβασιούχοι, αριθμός υπερδιπλάσιος των σημερινών 45.600 απασχολουμένων ως συμβασιούχων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου