12-03-2011
«Αυτή η κυβέρνηση δεν είχε, ούτε έχει την πολιτική βούληση να προχωρήσει αλλιώς» δηλώνει η Σοφία Σακοράφα, που πιστεύει ότι η προσφυγή στο ΔΝΤ δεν ήταν θέμα συγκυρίας αλλά αποτέλεσμα προσχεδιασμένης πολιτικής επιλογής. Επισημαίνει ταυτόχρονα ότι η κατάσταση επιδεινώνεται διαρκώς και ραγδαίως από το 1ο μνημόνιο ως την πιο πρόσφατη, επικαιροποιημένη εκδοχή του. Μοιάζει επίσης να έχει κόψει τους δεσμούς της με την ηγεσία του κόμματος του οποίου ήταν βουλευτής, ενώ χαρακτηρίζει «δεδομένους», αλλά όχι «στατικούς», τους πολιτικούς συσχετισμούς, προσβλέποντας σε φιλολαϊκή πρόταση διεξόδου και εντέλει ανατροπή. Η ανεξάρτητη βουλευτής παραθέτει, τέλος, στοιχεία για το… πάρτι διασπάθισης του δημόσιου χρήματος, με αφορμή την πρωτοβουλία στην οποία μετέχει, για τη συγκρότηση επιτροπής λογιστικού ελέγχου του χρέους.
Και ξαφνικά, πρωτοβουλία για τη συγκρότηση επιτροπής λογιστικού ελέγχου του χρέους, με τη συμμετοχή προσωπικοτήτων από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Πώς προέκυψε το εγχείρημα αυτό, σε ποιες ανάγκες θέλει να απαντήσει;
Κατ’ αρχάς, δεν προέκυψε ξαφνικά. Όλες αυτές οι δυνάμεις που είναι αντιμνημονιακές, ουσιαστικά και όχι προσχηματικά, δεν χαρακτηρίζονται μόνο από το «αντί», αλλά και από τη διατύπωση προτάσεων και θέσεων. Υπάρχουν θέσεις στην ελληνική κοινωνία, ανεξαρτήτως αν αυτή που έχει προβληθεί, και μάλιστα με ακραίο, προπαγανδιστικό τρόπο, είναι αυτή του μονόδρομου. Η συγκρότηση της ΕΛΕ απαντά σε τρεις ανάγκες. Η πρώτη είναι το αναμφισβήτητο δημοκρατικό δικαίωμα του ελληνικού λαού να ενημερωθεί πώς, γιατί και με ευθύνη ποιων φτάσαμε ως εδώ. Η δεύτερη είναι η ανάγκη να πραγματοποιηθεί ένας έλεγχος, όχι από ένα κλειστό κλαμπ σοφών, αλλά από μια ανεξάρτητη, έγκυρη και με τη συμμετοχή της κοινωνίας επιτροπή. Να μην ελέγξει δηλαδή κάποιος εκ μέρους της κοινωνίας, αλλά η ίδια η κοινωνία. Η τρίτη ανάγκη απαντά σε έναν διαφορετικό πολιτικό προσανατολισμό. Το θέμα δεν είναι αν η Ελλάδα μπορεί να πληρώσει, αλλά τι πρέπει να πληρώσει.
Άκουσα πάντως και την κριτική ότι αντίστοιχες προσπάθειες, παρόμοια παραδείγματα, σε χώρες της Δύσης δεν υπάρχουν. Είναι έτσι, κ. Σακοράφα;
Οι προσωπικότητες που προσυπογράφουν το αίτημα –βουλευτές, ευρωβουλευτές, οικονομολόγοι, συνταγματολόγοι, φιλόσοφοι– προέρχονται κατά κύριο λόγο από τη Δύση. Ήδη αναπτύσσονται πρωτοβουλίες για σύσταση ΕΛΕ σε Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ισπανία, και είναι αυτονόητο γιατί ξεκινά από τις χώρες αυτές. Είναι η πρώτη φορά που αντιμετωπίζουμε με αυτή την ένταση, με αυτό το βάθος και με πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, διαφορετικά από κάθε άλλη φορά, μια τέτοιας φύσης δομική κρίση του συστήματος, και μάλιστα για την Ελλάδα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που πηγάζουν από τη διάρθρωση της οικονομίας μας, αλλά και από την ισχυρή διαπλοκή του οικονομικού και του πολιτικού κατεστημένου. Είναι, συνεπώς, και η πρώτη φορά που αναζητούνται λύσεις και διέξοδοι έξω από τις γνωστές, δοκιμασμένες συνταγές, που τα αποτελέσματά τους όμως τα υφιστάμεθα. Αποτελέσματα καταστροφικά και εξοντωτικά για τις κοινωνίες.
Το απεχθές χρέος
Είναι γεγονός ότι όλο και περισσότεροι πολίτες εκφράζουν την έντονη διαμαρτυρία τους σχετικά με το ότι καλούνται να πληρώσουν για τη Siemens, το C4I, τον ΟΣΕ, τους πανάκριβους Ολυμπιακούς Αγώνες, τους παράλογους εξοπλισμούς, τα υποβρύχια που γέρνουν… Είναι πράγματι τόσο φουσκωμένο το χρέος, κάτω από παράνομες και αντισυνταγματικές μάλιστα διαδικασίες;
Σε άλλες χώρες το απεχθές χρέος αποτέλεσε το 70% του εξωτερικού ομολογιακού χρέους, το οποίο και διαγράφηκε. Στην Ελλάδα υπάρχουν μνημειώδεις συμβάσεις παρανομίας, σαν αυτές που αναφέρατε και πολλές άλλες, όπως με την Goldman Sachs. Το δημόσιο χρέος, όμως, είναι πολύ πιο σύνθετο από τις παραπάνω συμβάσεις, είναι διμερές, πολυμερές, επίσημο, ομολογιακό, εμπορικό, διεθνές, εγχώριο. Έργο της επιτροπής είναι να επικαθορίσει το απεχθές. Παράλληλο έργο της είναι να ανοίξει το δρόμο ώστε να μην αναπτυχθούν ξανά τέτοιες δυσώδεις πρακτικές. Είναι αδιανόητο να ξέρουμε όλοι το παράνομο και το αντισυνταγματικό του χρέους και να μην το ελέγχουμε. Είναι εγκληματικό για τη δημοκρατία, είναι ανήθικο για την κοινωνία, σωτήριο βέβαια για τα οικονομικά και πολιτικά διευθυντήρια που καταχράστηκαν το δημόσιο χρήμα.
Η άλλη άποψη, η… φιλομνημονιακή, υποστηρίζει ότι χωρίς μνημόνιο το χρέος θα είχε εκτοξευτεί σε υψηλότερα ακόμη επίπεδα. Τι απαντάτε;
Απαντά η ίδια η πραγματικότητα. Ακόμα και από τα πλέον φιλομνημονιακά χείλη σήμερα πια ακούμε ότι η συνταγή απέτυχε. Η οικονομία έχει μπει σε μεγάλη ύφεση και πληθωρισμό, το χρέος διογκώνεται, η παραγωγική βάση συρρικνώνεται, ο κοινωνικός ιστός διαλύεται, η εθνική κυριαρχία αποδυναμώνεται, η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας υποβαθμίζεται.
Από την άλλη, υποθέτω ότι δεν διαφεύγει το γεγονός ότι τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη οι πολιτικοί συσχετισμοί είναι δεδομένοι. Γιατί, λοιπόν, να αισιοδοξεί κανείς ότι θα προχωρήσει η πρότασή σας για την επιτροπή λογιστικού ελέγχου;
Είναι δεδομένοι, αλλά δεν είναι στατικοί. Εάν η πολιτική αποκοιμιόταν στο δεδομένο του πράγματος, εάν δεν αντιλαμβανόταν την κοινωνία ως δυναμικό και εξελικτικό στοιχείο, θα είχαμε εκκλησίες και όχι κοινωνίες, λαούς, κινήματα, αντιστάσεις και ανατροπές. Εμείς πιστεύουμε ότι η ΕΛΕ μπορεί να αποκτήσει ευρεία κοινωνική απήχηση, πιστεύουμε ότι μπορεί από αίτημα να μετατραπεί σε κατάκτηση. Εμείς, άλλωστε, ήδη δίνουμε στην ΕΛΕ σάρκα και οστά. Με όσα εμπόδια, αλλά με τη στήριξη συνδικάτων, σωματείων, συλλόγων εργαζομένων και ειδικού επιστημονικού δυναμικού εξετάζουμε στοιχεία, ακριβώς για να εμπεδοθεί στον κόσμο ότι το παράνομο δεν είναι φάντασμα, αλλά συγκεριμένα νούμερα, συγκεριμένες πολιτικές επιλογές που υπηρέτησαν συγκεκριμένα συμφέροντα.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που περιγράφουν το στελεχιακό δυναμικό του ΠΑΣΟΚ ως καζάνι που βράζει. Διατηρείτε επαφές, αυτή είναι η εικόνα;
Η αναγνώριση του λάθους στην πολιτική είναι γενναιότητα. Η θεραπεία του λάθους είναι αναγκαιότητα. Κάποιοι από το στελεχιακό δυναμικό του ΠΑΣΟΚ με γενναιότητα ανταποκρίνονται σε αυτή την αναγκαιότητα. Αλίμονο αν δεν συνέβαινε αυτό...
Η κυβέρνηση δεν έχει τη βούληση
Τα όσα είπε τις προάλλες ο Γ. Παπακωνσταντίνου, για βαθύ σκοτάδι μέσα στο τούνελ, συνιστούν ομολογία αποτυχίας ένα χρόνο μετά την εφαρμογή του μνημονίου, σχολίασαν κάποιοι. Το έχει αντιληφθεί, εκτιμάτε, η κυβέρνηση; Προβλέπετε σοβαρές διορθωτικές κινήσεις στην πολιτική της το επόμενο διάστημα; Μπορεί αυτή η κυβέρνηση να κάνει ουσιαστική στροφή;
Πράγματι, το σκοτάδι είναι βαθύ και πυκνό. Αυτό είναι αποτυχία. Έχω ξαναπεί: πιστεύω ότι η προσφυγή στο ΔΝΤ δεν υπήρξε το αποτέλεσμα μιας κακής και μοιραίας συγκυρίας, αλλά το αποτέλεσμα μιας προσχεδιασμένης πολιτικής επιλογής. Στη βάση αυτή αναπτύσσεται και η συνέχεια, η οποία δρομολογείται στην ίδια κατεύθυνση και με σκληρότερο τρόπο. Από το Μνημόνιο 1 έως το Μνημόνιο 4 η κατάσταση επιδεινώνεται ραγδαία. Αυτή η κυβέρνηση δεν είχε, ούτε έχει την πολιτική βούληση να προχωρήσει αλλιώς.
Είστε υπέρ των πρόωρων εκλογών, κ. Σακοράφα;
Οι εκλογές από μόνες τους, όπως δυστυχώς έχει αποδείξει η μακρά κοινοβουλευτική μεταπολιτευτική ιστορία δεν λύνουν το πρόβλημα – μάλλον το εκτονώνουν πρόσκαιρα. Είμαι, λοιπόν, υπέρ της συγκρότησης μιας πρότασης διεξόδου με φιλολαϊκά χαρακτηριστικά, μιας πρότασης που θα έχει τη δύναμη και τη δυναμική να συγκροτήσει και εκλογικές πλειοψηφίες. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα έχουμε μια αλλαγή επί της μορφής, το περιεχόμενο όμως θα παραμείνει το ίδιο. Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι μια εναλλαγή, αλλά η ανατροπή.
Πηγη: http://www.citypress.gr/freesunday/index.html?action=article&article=832
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου